در سال ۱۹۵۹، یک خلبان اهل ترکیه وظیفه داشت تا برای موسسه ژئوفیزیک ترکیه عکس های هوایی از کوه های آرارات تهیه کند. هنگامی که عکس های هوایی در لابراتوار ظاهر شد، دست اندرکاران را شگفت زده کرد.
عکس ها نشان می دادند در ارتفاع ۶۳۰۰ پا از سطح دریا و در نزدیکی مرز ایران، در منطقه ای ناهموار و سنگلاخی، محلی هموار وجود داشت که بزرگ تر از زمین فوتبال بود.
علی رغم آشنایی فرمانده ترک با روایت کشتی نوح، او با ادامه تحقیقات موافقت نکرد، زیرا منطقه بسیار دورافتاده بود. بنابراین او عکس ها را به دانشگاه ایالت اوهایو آمریکا برای پروفسوری به نام برندون برگر ارسال کرد.
پروفسور برندون برگر ابتدا تصور کرد که شاید این منطقه یک پایگاه مخفی و زیرزمینی متعلق به شوروی باشد. اما بعد از بررسی دقیق عکس های هوایی گفت:”شکی ندارم که آن یک کشتی است. در طول سال های فعالیتم، تا به حال چنین پدیده عجیبی را که در این عکس ها می بینم، ندیده بودم”.
همان سال، یک گروه پژوهشگر آمریکایی به منطقه اعزام شد. اما پیچیدگی پدیده کشف شده، بیش از آن بود که بتوان در مدت کوتاه اطلاعات بیشتر به دست آورد. بنابراین شی عجیب در هاله ای از ابهام باقی ماند.در سال ۱۹۶۰ مجله لایف با انتشار عکسی از شیء شبیه کشتی در زمینه چند سرباز آمریکایی، این پرسش را مطرح کرد:”آیا آن کشتی نوح است؟”
در سال ۱۹۷۷ “رونالد وایت” به همان منطقه رفت. او به همراه تیمش به حفاری پرداختند و با دستگاه های رادار به پژوهش بیشتر مشغول شدند. نتیجه تحقیقات حیرت انگیر بود: در آن جا کشتی بزرگی وجود داشت!
طول این کشتی، بزرگ تر از زمین فوتبال بود. اندازه این کشتی که متعلق به هزاران سال قبل بود، تقریبن اندازه ناو های نظامی امروزی می باشد. ناوها بر روی دریا شناور هستند، اما این کشتی در بالای کوه قرار داشت!
کشتی غول پیکر با گذر هزاران سال، در زیر گل و لای پنهان شده بود. این مشکل جدی برای تیم رونالد وایت بود، زیرا کشتی از بالا قابل مشاهده بود و بر روی زمین امکان هرگونه تحقیقی را غیرممکن می نمود.
از سوی دیگر، کشتی اسراآمیز آنقدر بزرگ و سنگین بود که امکان بیرون آوردن آن از زیر زمین، امکان پذیر نبود. تنها یک راه برای بیرون آوردن آن وجود داشت: “زمین لرزه”! معنای این نظریه آن بود که باید به انتظار نشست.
در ۲۵ نوامبر ۱۹۷۸، اتفاق شگرفی رخ داد: زلزله ای کوه های آرارات را لرزاند و باعث شد تا آن کشتی از اعماق زمین بیرون بیاید! بدین ترتیب، دیواره های کشتی ۶ متر بالاتر از محوطه اطرافش قرار گرفت. رونالد وایت ادعا کرد که این کشتی، همان کشتی نوح است.
کسانی که سال ها با روایت کشتی نوح مخالفت کردند، اکنون مجبور به پس گرفتن ادعای شان شدند. طبق گزارش کتاب مقدس، کشتی نوح در کوه آرارات به گل نشست (پیدایش فصل ۸ آیه ۴).
وجود فسیل های حیوانات مناطق گرمسیر در کنار حیوانات مناطق سردسیر از شدت و گستردگی طوفان حکایت دارند. قدمت این فسیل ها با دوران زندگی نوح هماهنگی شگرفی دارد. مورخان از دو هزار سال قبل نقل کرده اند که مسافران کنجکاو بسیاری برای بازدید این کشتی عازم این منطقه می شدند. حتی نقل شده که ۸۰۰ سال قبل از میلاد، آشوری ها وارد کشتی شدند.
کشف کشتی نوح، مورد توجه جهانیان قرار گرفت. بنابراین دولت ترکیه از سال ۱۹۸۷ این محل را به عنوان پارک کشتی نوح معرفی کرد. در این مکان رستورانی برای اقامت کوتاه بازدیدکنندگان احداث شد. یک روزنامه نگار ترک اظهار کرد:”همه از کشف کشتی نوح خوشحال و شوق زده هستند، ولی معلوم نیست اگر این افراد در زمان نوح زندگی می کردند، چند نفرشان ادعای نوح را باور می کردند و از مهلکه طوفان، جان سالم بدر می بردند!”
ابعاد کشتی و تکنولوژی به کار رفته، محققان و پژوهشگران را شگفت زده کرده است، زیرا این ابعاد و تکنولوژی هیچ تناسبی با سطح دانش و فن آوری دوران باستان ندارد.
در کتاب مقدس طول کشتی نوح ۳۰۰ ذراع برآورد شده است که این واحد اندازه گیری برحسب ذراع مصری است. همین امر ثابت می کند که موسی نویسنده اصلی کتاب پیدایش است، زیرا او در دربار مصر تحصیلاتش را گذرانده بود. در مصر باستان هر ذراع برابر با ۵۲.۷ سانتی متر بوده است. با محاسبه این عدد، طول کشتی نوح ۱۵۸ متر و ۴۶ سانتی متر برآورد شده است.
هنگامی که دو تیم کارشناس به طور جداگانه و در دو زمان به بررسی ابعاد کشتی پرداختند، رقم به دست آمده همه را به شگفتی واداشت. رقم به دست آمده هر دو تیم دقیقن همان بود که در کتاب مقدس ذکر شده: ۱۵۸ متر و ۴۶ سانتی متر! (قابل توجه کسانی که مدعی اند کتاب مقدس افسانه ای بیش نیست و غیر قابل اعتبار است).
براساس تحقیقات دانشمندان، وزن تقریبی این کشتی ۳۲ هزار تن می باشد.
یکی از سئوالات مهم آن بود که آیا واقعن نوح موفق شد حیوانات را به کشتی بیاورد؟ با کشف فسیل های انواع حیوانات در اطراف کشتی، شکی باقی نماند که این کشتی حامل حیوانات نیز بوده است.
با استفاده از رادار، رونالد وایت یک سوراخ عمیق در بدنه کشتی پیدا کرد. او توانست با ابزار مخصوص، چند تکه را از درون کشتی بیرون بیاورد. یکی از این تکه ها، فسیل فضله حیوانات بود.
هم چنین با آزمایش دانشمندان، وجود قطعات آهن در فواصل منظم در ساختار کشتی پیدا شد. توسط دستگاه های فلزیاب، اسکلت فلزی کشتی کشف گردید. محققان با نوارهایی که بر سطح کشتی قرار دادند، اسکلت فلزی را علامت گذاری کردند. دانشمندان هم چنین اتصال های فلزی محکمی را یافتند که در ۵۴۰۰ نقطه کشتی به کار رفته است. ۷۲ اتصال فلزی در هر طرف کشتی وجود دارد.
بر اساس تحقیقات دانشمندان، کشتی نوح در بالای کوه قرار داشته، اما در اثر رانش زمین به پایین سر خورده است. در یکی از آزمایش های رادار اسکن معلوم شد که جنس بدنه کشتی از سه لایه چوب به هم چسبیده ساخته شده است. در میان این سه لایه، مواد چسبنده وجود دارد. در بدنه کشتی، چهار برجستگی مشاهده می شود که به شکل منظمی قرار گرفته اند. این برجستگی ها محل تیر های نگه دارنده عرشه بوده اند که به طور افقی قرار داشتند.
در سال ۱۹۹۱ کشف جدیدی در کشتی نوح، دانشمندان را دوباره حیرت زده کرد. فسیل میخ پرچ شده در بقایای کشتی یافت شد. این میخ پرچ شده که از آلیاژهای آلومینیوم و تیتانیوم ساخته شده بود، محاسبات دانشمندان را درباره دوران باستان بر هم زد. در آزمایشگاه یک نتیجه باورنکردنی به دست آمد: آلیاژ به کار رفته در میخ پرچ شده از ۸.۳۸ درصد آهن، ۸.۳۵ درصد آلومینیوم، ۱.۳ درصد تیتانیوم و ۳.۸ درصد منیزیم ساخته شده بود.
به علت فعالیت بالای شیمیایی آلومینیوم، این فلز نمی تواند به صورت خالص در طبیعت وجود داشته باشد. این درصدهای به کار رفته در میخ های پرچ شده نشان می دهد که این فرمول فلزات توسط بشر ساخته شده است، آن هم با همان تکنیک پیشرفته ای که انسان توانست در قرن نوزدهم برای نخستین بار از آن بهره بگیرد! در حالی که تخمین زده می شود نوح شش هزار سال قبل می زیسته است. سئوالی که برای دانشمندان مطرح شد آن بود که چطور نوح چند هزار سال قبل توانست آلومینیوم و تیتانیوم را تولید کند؟
کتاب مقدس تعلیم می دهد که خداوند طراح اصلی کشتی بوده است. اگرچه جزئیات بیشتر درباره ساخت کشتی نوشته نشده، ولی می توان با قاطعیت اعلام کرد که خداوند گام به گام نوح را هدایت می کرد. این نکته بیانگر آن است که اگر انسان در باغ عدن نااطاعتی نکرده بود، از نقطه نظر علمی بسیار پیشرفته تر از قرن ۲۱ میلادی بودیم.
لنگرهای کشتی هم پیدا شد. لنگرهای کشتی آن دوران، اجسام مثلث شکل سنگی بودند. آن ها به علت وزن زیاد، به پهلو گرفتن کشتی کمک می کردند. در تپه های اطراف کشتی، شش عدد از این لنگرها وجود دارد. اگرچه با گذشت چند هزار سال اثری از طناب هایش باقی نمانده. سوراخ های لنگرهای سنگی که طناب از آن ها عبور می کرد، هم چنان باقی مانده.
هم چنین بعد از بررسی مشخص شد تصاویری کنده کاری شده بر روی لنگرهای سنگی مربوط به مسیحیانی است که بعدها به این منطقه آمده بودند.
در سال ۲۰۰۰ یک باستان شناس، سنگ هایی را در اطراف کشتی نوح کشف کرد که حقیقت روایت کتاب مقدس را در بیرون فرستادن کلاغ و کبوتر به ثبوت می رساند. بر روی سنگی، تصویر مردی حک شده که در حال کوبیدن میخ است، مانند نوح در حال ساختن کشتی. در تصویر دیگر، مردی را می بینیم که دارد پرندها را به پرواز درمی آورد. آثار خانه نوح در نزدیکی کشتی به چشم می خورد.
در آن جا سنگی است که هزاران سال آرام و صبور به حالت ایستاده قرار دارد. شاید صبوری این سنگ نشانگر عمر نوح است که سال های زیادی را صرف ساخت کشتی کرد. آن سنگ مزار (آرامگاه) نوح است. روی سنگ تصویر هشت نفر حکاکی شده با قایقی بر روی موج. رنگین کمان هم در بالا و مرکز تصویر قرار دارد.
در آوریل ۲۰۱۰ یک فیلمساز چینی موفق شد به همراه گروهش به داخل کشتی برود. آن ها از داخل کشتی فیلم برداری کرده اند که ویدئو آن در سایت یوتیوب موجود است. فیلمساز مدعی شده که چوب ها را آزمایش کرده است. قدمت چوب ها به بیش از پنج هزار سال یعنی متعلق است به زمان تقریبی طوفان نوح.
تلاش محققان برای کشف زوایای ناگفته کشتی نوح هم چنان ادامه دارد.
منبع: صفحه فیس بوک “دفاعیات مسیحی” به قلم مهران پورپشنگ
