بدون شک، جان انسان نامیرا است. این به طور واضح در بسیاری از آیات کتاب مقدس چه در عهد عتیق و چه در عهد جدید دیده می شود: مزمور 26:22؛ 6:23؛ 7:49-9؛ جامعه 7:12؛ دانیال 2:12-3؛ متی 46:25؛ و اول قرنتیان 12:15-19. دانیال 2:12 می گوید، «بسیاری از آنان که در خاک زمین خوابیده اند بیدار خواهند شد، اما اینان برای زندگی جاودان و آنان برای خجالت و حقارت جاودان.» عیسی به طور مشابه می گوید که شریران «به مجازات جاودان داخل خواهند شد، امّا پارسايان به حيات جاودان» (متی 46:25). واژه جاودان هم در قبال «مجازات» بکار گرفته شد و هم در قبال «حیات»، و این روشن می کند که هم شریران و هم پارسایان، جان نامیرا یا جاودانی دارند.

تعلیمِ بدون ترید کتاب مقدس این است که تمام مردم، چه نجات یافته باشند و چه گمشده، در بهشت یا جهنم تا ابد زنده خواهند بود. وقتی که بدنهای جسمانی ما می میرد، حیات حقیقی یا حیات روحانی به پایان نمی رسد. جانهایمان تا ابد زنده خواهند بود، چه در حضور خدا در بهشت، اگر نجات یافته باشیم، و چه در مجازات در جهنم، اگر هدیه نجات خدا را رد کرده باشیم. در واقع، وعده کتاب مقدس این است که نه تنها جانهایمان تا ابد زنده خواهند بود، بلکه بدنهایمان نیز زنده خواهند شد. این امید به رستاخیزی جسمانی، در قلب ایمان مسیحی جای دارد (اول قرنتیان 12:5-19).

هرچند که تمام جانها نامیرا هستند، اما مهم است به یاد داشته باشیم که ما آنطوریکه خدا ابدی و جاودانی است، جاودانی نیستیم. خدا تنها وجودی است که براستی ابدی است به طوریکه تنها او بدون آغاز و پایان است. خدا همیشه وجود داشته است و همیشه به حیات خود ادامه خواهد داد. تمام دیگر موجودات زنده، چه انسان باشد یا فرشته، محدود هستند بدین گونه که دارای آغاز هستند. هرچند که با وجود یافتنمان، جانهای ما تا ابد زنده خواهد بود، اما کتاب مقدس بر این عقیده نیست که جانهایمان همیشه وجود داشته اند. جانهایمان نامیرا هستند، چرا که خدا آنها را بدین گونه آفرید، اما دارای آغازی هستند؛ زمانی بوده که آنها وجود نداشته اند.

منبع : gotquestions.org/Farsi