واژه "کانون" به این قاعده از قانون برمی گردد که به منظور تعیین اینکه یک کتاب مطابق با استاندارد است یا خیر، بکار گرفته می شد. مهم است توجه کنیم که نوشتجات کتاب مقدس در لحظه ای که نوشته می شدند، کانونی بودند. نوشتجات کتاب مقدس آن هنگام که خودکار، کاغذ پوستی را لمس می کرد، جزء کتاب مقدس محسوب می شدند. این خیلی مهم است زیرا مسیحیت با تعریف خدا یا عیسی مسیح یا نجات آغاز نمی شود. مبنای مسیحیت در اقتدار کتاب مقدس یافت می شود. اگر ما نتوانیم شناسایی کنیم که چه چیزی متون مقدسه است، پس احتمالاً نمی توانیم هر حقیقت الهیاتی را از اشتباه تمیز دهیم.

چه معیار یا سنجشی بکار گرفته شد تا تعیین کند که چه کتبی به عنوان کتاب مقدس طبقه بندی می شود؟ آیه کلیدی برای درک این پروسه و منظور، یهودا 3 است که می گوید که ایمان مسیحی «يک بار براي هميشه به مقدّسان سپرده شده است.» از آنجاییکه ایمانمان بواسطه کتاب مقدس تعریف می شود، یهودا در اصل می گوید که کتاب مقدس یک بار برای منفعت تمام مسیحیان داده شد. آیا این شگفت انگیز نیست که بدانید که هیچ نوشته مخفی یا گمشده ای وجود ندارد که پیدا شود، هیچ کتب اسرارآمیزی وجود ندارد که تنها برای عده اندک خاصی آشنا باشد، و هیچ انسان زنده ای وجود ندارد که مکاشفه ی خاصی داشته باشد که نیازمند آن باشد که به کوه هیمالیا صعود کنیم تا منور شویم؟ ما می توانیم اطمینان یابیم که خدا ما را بدون شاهد نگذاشته است. همان قدرت ما فوق طبیعه که خدا برای تولید کلامش بکارگرفت، برای نگهداری از آن نیز بکار گرفت.

مزمور 160:119 بیان می کند که جمله ی کلام خدا راستی است. با این پیش فرض می توانیم نوشتجات خارج از کانون پذیرفته شده ی کتاب مقدس را مورد قیاس قرار دهیم تا ببینیم که مطابق با این محک قرار می گیرند یا خیر. به عنوان مثال، کتاب مقدس ادعا می کند که عیسی مسیح، خداست (اشعیا 6:9-7؛ متی 22:1-23؛ یوحنا 14،2،1:1؛ یوحنا 28:20؛ اعمال 34،31:16؛ فیلیپیان 5:2-6؛ کولسیان 9:2؛ تیتوس 13:2؛ عبرانیان 8:1؛ دوم پطرس 1:1). با این حال بسیاری از متون غیر کتاب مقدسی که ادعای کتاب مقدسی بودن دارند می گویند که عیسی خدا نیست. وقتی تناقضات واضحی وجود دارند، کتاب مقدس اصلی می باید مورد اعتماد قرار گیرد و دیگر نوشتجات در خارج از دایره کتاب مقدس گذاشته شود.

در قرون اولیه کلیسا، گاهی اوقات مسیحیان به خاطر در اختیار داشتن رونوشتهای کتاب مقدس کشته می شدند. به خاطر این جفاها، این پرسش عنقریب مطرح شد که «برای کدام کتابها ارزش این را دارد که بمیریم؟» برخی از کتابها ممکن است سخنان عیسی را دربر داشته باشند، اما آیا آنگونه که در دوم تیموتائوس 16:3 بیان می شود، الهامی بودند؟ شوراهای کلیسا نقشی را در به رسمیت شناختن عمومی کانون کتاب مقدس ایفا کردند، اما اغلب، یک کلیسای واحد یا گروههای کلیساها کتابی را بر اساس نوشته اش الهامی تشخیص دادند ( مثلاً کولسیان 16:4، اول تسالونیکیان 27:5). در در سرتاسر قرون اولیه ی کلیسا، کتابهای اندکی مورد بحث و جدل قرار گرفت و فهرست کانون کتاب مقدس در سال 303 میلادی استقرار یافت.

در موضوع عهد عتیق، سه واقعیت مهم ملاحظه شد: 1) عهد جدید از تمام کتابهای عهد عتیق به جز دو تا نقل قول یا اشاره می کند. 2) عیسی به طور موثر کانون عبری را در متی 35:23 صحه گذاری می کند وقتی که یکی از اولین و یکی از آخرین روایات کتاب مقدس زمان خود را ذکر می کند. 3) یهودیان در نگهداری از کتب مقدسه خیلی دقیق و پر وسواس بودند، و مجادله های اندکی داشتند که کدام قسمتها به آن تعلق دارد و کدام ندارد. کتب آپوکریفای کاتولیک روم مطابق با کانون نبوده و خارج از تعریف کتاب مقدس قرار داشته و هرگز توسط یهودیان مورد قبول واقع نشده است.

بیشتر پرسشها درباره اینکه کدام کتاب متعلق به کتاب مقدس است مربوط به زمان عیسی مسیح به بعد می شود. کلیسای اولیه معیارهای خیلی خاصی داشته که چه کتابهایی جزء عهد جدید محسوب شوند. این معیارها از این قبیل بوده: آیا کتاب توسط کسی نوشته شده که شاهد عینی عیسی مسیح بوده؟ آیا آن کتاب "آزمون راستی" را گذرانده است (به عبارت دیگر، آیا با دیگر کتبِ مورد توافق، هم رای است؟). کتب عهد جدید که مورد پذیرش قرار گرفتند در برابر آزمون زمانه تاب آوردند، و راست دینی مسیحی این کتب را با چالشهای کوچکی، برای قرنها پذیرفته است.

اطمینان در پذیرش این کتاب یا آن کتاب برمی گردد به مسیحیان قرن اول که شهادات دست اول را به عنوان سندیتشان فراهم آوردند. از این گذشته، موضوع آخرالزمانی کتاب مکاشفه، و ممنوعیت افزودن کلام به کتاب در مکاشفه 18:22، به طور جدی بحث می کند که کانون در زمان نگارش آن بسته شده بود (95 میلادی).

یک نکته الهیاتی مهمی هست که نباید فراموش شود. خدا کلامش را برای دوره هزاره به یک منظور اصلی بکار گرفته است - که خودش را آشکار کند و با بشریت رابطه برقرار کند. در نهایت، شوراهای کلیسا تصمیم نگرفتند که آیا کتابی جزء کتاب مقدس بوده یا خیر؛ بلکه این تصمیم هنگامی گرفته شد که نویسنده ی انسانی آن توسط خدا انتخاب شد که آن را بنویسد. به منظور دستیابی به نتیجه پایانی، یعنی محافظت از کلام خویش در طول قرون، خدا شوراهای کلیسای اولیه را در به رسمیت شناختن کانون هدایت کرد.

تحصیل دانش در چنین موضوعاتی از قبیل ذات حقیقی خدا، منشأ هستی و زندگانی، هدف و معنای زندگی، عجایب نجات و رویدادهای آینده (شامل سرنوشت بشر) ماورای گنجایش علمی و دیداری طبیعی بشریت هستند. کلام محول شده ی خدا که برای قرنها توسط مسیحیان ارزش گذاری شده و به کار گرفته شده، کافی است تا هر آنچه را که ما درباره مسیح باید بدانیم توضیح دهد (یوحنا 18:5؛ اعمال 28:18؛ غلاطیان 22:3؛ دوم تیموتائوس 15:3) و ما را تعلیم دهد، اصلاح کند، و در تمام پارسایی تربیت کند (دوم تیموتائوس 16:3).

منبع : gotquestions.org/Farsi