قبول کنید که ممکن است آن روزیکه هر یک از ما به ابدیت قدم بگذاریم بسیار نزدیکتر از آن باشد که فکر می کنیم. برای آماده بودن برای آنوقت، ما باید این حقیقت را بدانیم که همه به بهشت نمی روند. پس من چطور می توانم مطمئن باشم که یکی از کسانی خواهم بود که ابدیت را در بهشت می گذرانند؟ در حدود 2000 سال پیش پطرس و یوحنای رسول انجیل عیسی مسیح را به گروه بزرگی در اورشلیم موعظه می کردند. آنوقت بود که پطرس اعتراف عمیقی کرد که حتی در دنیای پُست مدرن هم صدا کرده است "در هیچکس غیر از او نجات نیست زیرا که اسمی دیگر زیر آسمان به مردم داده نشده که بدان باید ما نجات یابیم" (اعمال رسولان 4: 12).

مثل آن زمان، امروزه هم در محیط "همة راهها به بهشت ختم می شوند" اعتراف پطرس پیغامی درست و قابل قبول از نظر سیاسی نیست. خیلی ها فکر می کنند می توانند بهشت را بدون مسیح داشته باشند. آنها وعده های عالی جلال را می خواهند، اما نمی خواهند به صلیب فکر کنند و بیشتر از آن نمی خواهند درمورد کسی بیندیشند که بخاطر گناهان آنانیکه به او ایمان می آورند بر صلیب آویخته شد و مرد. خیلی ها نمی خواهند عیسی را بعنوان تنها راه قبول کنند و سعی می کنند راه دیگری پیدا کنند. اما عیسی خودش به ما هشدار می دهد که راه دیگری وجود ندارد و سرانجام قبول نکردن این حقیقت زندگی ابدی در جهنم است. او واضحا به ما گفته است که "آنکه به پسر ایمان آورده باشد حیات جاودانی دارد و آنکه به پسر ایمان نیاورد حیات را نخواهد دید بلکه غضب خدا بر او می ماند" (یوحنا 3: 36).

بعضی ها بحث می کنند که خدا باید خیلی تنگ نظر باشد که برای بهشت تنها یک راه قرار داده است. اما رو راست باید گفت که با توجه به طغیان انسان بر علیه خدا و رد کردن او، این بسیار گشاده بینی خداست که اصلا راهی به بهشت مهیا کرده است. ما لایق داوری شدن هستیم و در عوض او تنها پسرش را می فرستد تا برای گناهان ما بمیرد و به این ترتیب به ما راه خلاصی می دهد. تنگ نظری و یا گشاده بینی، بهرحال این مطلب حقیقت است و مسیحیان باید در اینمورد کاملا روشن باشند که تنها راه به بهشت از طریق عیسی مسیح است.

خیلی از مردم امروزه انجیلی را قبول دارند که پیغام توبه از گناهان را ندارد. آنها می خواهند به خدایی با محبت ایمان داشته باشند که قضاوت نمی کند و توبه و عوض شدن روش زندگی را نمی خواهد. آنها ممکن است چیزهایی مثل این بگویند که "من به عیسی مسیح ایمان دارم، اما خدای من محکوم نمی کند. خدای من کسی را به جهنم نمی فرستد." اما ما نمی توانیم هر دو راه را داشته باشیم. اگر ما اعتراف می کنیم که مسیحی هستیم، باید مسیح را آنطور که او خودش را معرفی کرد بشناسیم-یعنی تنها راه به بهشت. انکار این مطلب انکار خود مسیح است، چون او بود که گفت "من راه و راستی و حیات هستم. هیچکس نزد پدر جز بوسیلة من نمیاید" (یوحنا 14: 6).

این سوال کماکان باقی می ماند که چه کسی واقعا وارد ملکوت خدا می شود؟ من چطور می توانم در مورد سرنوشت ابدیم ضمانت داشته باشم؟ در پاسخ به این سوالات تمایز روشنی بین آنهایی که زندگی ابدی دارند و آنانیکه ندارند وجود دارد. "پس روشن است که هر کس مسیح را دارد، به این حیات نیز دسترسی دارد، اما هر که مسیح را ندارد، از این حیات بی بهره می ماند" (1 یوحنا 5: 12). آنانیکه به مسیح ایمان دارند و قربانی او را بعنوان بهای گناهانشان پذیرفته اند و او را با اطاعت پیروی می کنند، ابدیت را در بهشت بسر خواهند برد. آنهایی که او را رد کنند در بهشت نخواهند بود. "کسانیکه به او ایمان بیاورند، هیچ نوع محکومیت و هلاکتی در انتظارشان نیست، ولی کسانیکه به او ایمان نیاورند، از هم اکنون محکوم اند، چون به یگانه فرزند خدا ایمان نیاورده اند" (یوحنا 3: 18).

همانقدر که بهشت برای کسانیکه عیسی مسیح را بعنوان نجات دهندة خود قبول می کنند، عالیست، جهنم بمراتب بیشتر برای آنانیکه او را رد می کنند وحشتناک می باشد. پیغام انجیل به گمشدگان با سرعت بیشتری به آنها می رسید اگر ما درک می کردیم که پاکی و عدالت خدا برای کسانیکه خدا و تامین بخشش او را در پسرش عیسی مسیح رد می کنند، چه می تواند بکند. کسی نمی تواند کتاب مقدس را جدی بخواند و این را مرتبا نبیند که این مرز کشیده شده است. کتاب مقدس خیلی واضح می گوید که فقط یک راه به بهشت است و آن از طریق عیسی مسیح می باشد. او به ما این هشدار را داده است که "از در تنگ داخل شوید زیرا فراخ است آن در و وسیع است آن طریقیکه مودی به هلاکت است و آنانیکه بدان داخل می شوند بسیارند. زیرا تنگ است آن در و دشوار است آن طریقیکه مودی به حیات است و یابندگان آن کم اند" (متی 7 :13-14).

فقط یک راه به بهشت است و آنهایی که آن راه را دنبال می کنند ضمانت رسیدن به آنرا دارند. اما همه آن راه را دنبال نمی کنند. شما چطور؟

منبع : gotquestions.org/Farsi