یکی از مژده هایی که در کلام خدا پس از پنطیکاست به مسیحیان داده شده، این است که عیسی مسیح تمام کارهای مورد نیاز برای پارسایی را انجام داد و به همین خاطر شما با اقرار به اینکه او خداوند است و ایمان به اینکه خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات یافته و پارسا به حساب می آیید.

افسسیان 2 : 8

" زيرا به فيض و از راه ايمان نجات يافته‌ايد - و اين از خودتان نيست، بلکه عطاي خداست – "

همچنین رومیان 10 : 9-10

" که اگر به زبان خود اعتراف کني عيسي خداوند است و در دل خود ايمان داشته باشي که خدا او را از مردگان برخيزانيد، نجات خواهي يافت. زيرا در دل است که شخص ايمان مي‌آورد و پارسا شمرده مي‌شود، و با زبان است که اعتراف مي‌کند و نجات مي‌يابد. "

و اعمال 16 : 30 -31

" سپس، ايشان را بيرون آورد و پرسيد: اي سروران، چه کنم تا نجات يابم؟ پاسخ دادند: به خداوند عيسي مسيح ايمان آور که تو و اهل خانه‌ات نجات خواهيد يافت. "

همچنین رومیان 3 : 20-24 و 28

" زيرا هيچ بشري با به‌‌جا آوردن اعمال شريعت، در نظر خدا پارسا شمرده نمي‌شود، بلکه شريعت تنها گناه را به ما مي‌شناساند. امّا اکنون جدا از شريعت، آن پارسايي که از خداست به‌‌ظهور رسيده است، چنانکه شريعت و پيامبران بر آن گواهي مي‌دهند. اين پارسايي از خدا و بر پايه ايمان به عيسي مسيح است و نصيب همه کساني مي‌شود که ايمان مي‌آورند. در اين‌‌باره هيچ تفاوتي نيست. زيرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محرومند. امّا به فيض او و به‌‌واسطه آن بهاي رهايي که در مسيحْ عيسي است، برايگان پارسا شمرده مي‌شوند. .... زيرا ما بر اين اعتقاديم که انسان از راه ايمان و بدون انجام اعمال شريعت، پارسا شمرده مي‌شود. "

آیات بالا می گویند که نجات و حضور ما در پیشگاه خداوند یا همان پارسایی ما بر این اساس نیست که چقدر کار نیک انجام داده ایم، می دهیم یا خواهیم داد. بلکه نجات و پارسایی ما بر اساس فیض خداست. طبق آیات بالا اگر تمام اعمال شریعت را هم نگاه دارید، نمی توانید در حضور خدا پارسا شوید ؛ چرا که خواندیم : زيرا هيچ بشري با به‌‌جا آوردن اعمال شريعت، در نظر خدا پارسا شمرده نمي‌شود. و همچنین می گوید "همه گناه کرده اند". حتی اگر در طول زندگی تان گناهی هم نکرده اید ( که مطمئناً اینطور نیست ) هنوز گناه آدم را که نسل به نسل منتقل گشته بر دوش شماست. اما خدا را شکر، که راهی نیز فراهم آمده که از طریق آن می توانیم در حضور او پارسا شمرده شویم. نام این راه فیض است. بله، کسی می باید کاری انجام می داد تا این هدیه یا همان فیض بطور رایگان برای ما مهیا شود. اما این شخص نه منم و نه شما بلکه خداوندمان عیسی مسیح. رومیان 3 در مورد دستاورد های عیسی مسیح می گوید :

رومیان 3: 23-26

" زيرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محرومند. امّا به فيض او و به‌‌واسطه آن بهاي رهايي که در مسيحْ عيسي است، برايگان پارسا شمرده مي‌شوند. خدا او را چون کفّاره گناهان عرضه داشت، کفّاره‌اي که توسط خون او و از راه ايمان حاصل مي‌شود. او اين را براي نشان دادن عدالت خود انجام داد، زيرا در تحمل الهي خويش، از گناهاني که پيشتر صورت گرفته بود، چشم‌پوشيده بود. او چنين کرد تا عدالت خود را در زمان حاضر ثابت کند، و تا خودْ عادل باشد و کسي را نيز که به عيسي ايمان دارد، پارسا بشمارد.”

نجات فقط در عیسی مسیح است نه در کارهایی که می می کنیم و چیزهایی که به دست می آوریم. اگر می خواهیم رابطه مان را با خدا بدانیم، این مسئله بسیار مهم است. رابطه ما بر پایه فیض خدا و کارهای عیسی مسیح است نه بر ارزش یا کارها و دستاورد های ما. ما هر 24 ساعت روز را در حضور خدا پارساییم. دلیلش هم این است که این اقتدار برای ایستادن در حضور خدا از طریق فیض به ما داده شده است. این " پارسایی از خداست " نه از ما. واژه " از " منبع پارسایی را تفکیک می کند. این منبع نه منم و نه شما بلکه خداست. غلاطیان 2: 16 نیز می گوید:

" مي‌دانيم که انسان نه با اعمال شريعت، بلکه با ايمان به عيسي مسيح پارسا شمرده مي‌شود. پس ما خود نيز به مسيحْ عيسي ايمان آورديم تا با ايمان به مسيح پارسا شمرده شويم و نه با اعمال شريعت، زيرا هيچ بشري از راه انجام اعمال شريعت پارسا شمرده نمي‌شود.

یک بار دیگر می بینیم که انسان نه با اعمال شریعت بلکه با ایمان به عیسی مسیح پارسا شمرده می شود! اگر از طریق اعمال بود، می توانستم بگویم: "ببین، من بیشتر از تو نیکویی کردم. من برای نجات لایق تر از تو هستم". هیچکس لایق دریافت چیزی از سوی خدا نیست. این خدا بود که بخاطر محبتی که به ما داشت وارد عمل شد و پسرش را قربانی کرد تا ما با ایمان به او نجات یافته و پارسا شویم. این فیض حقیقی است! فیضی شگفت انگیز !