جدایی کتاب مقدسی تشخیص این موضوع است که خدا ایمانداران را از جهان فراخوانده تا در یک پاکی شخصی و جمعی در میان فرهنگهای گناه آلود باشند. جدایی کتاب مقدسی معمولاً در دو حیطه لحاظ می شود: شخصی و کلیسایی.

جدایی شخصی شامل تعهد فردی به استاندارد رفتاری خداگونه می شود. دانیال هنگامی که «در دل خود عزم کرد که خود را با طعام پادشاه و شرابی که وی می نوشید نجس نسازد»، جدایی شخصی را تجربه می کرد (دانیال 8:1). جدایی او یک جدایی کتاب مقدسی بود زیرا استاندارد او بر مبنای مکاشفه خدا در شریعت موسی بود.

نمونه ی امروزی از جدایی شخصی می تواند این تصمیم باشد که دعوت به مهمانی هایی که الکل در آن سرو می شود را رد کند. چنین تصمیمی به خاطر گیر نیافتادن در وسوسه گرفته می شود (رومیان 14:13)، یا به منظور دوری از «هر گونه بدی» (اول تسالونیکیان 22:5)، یا صرفاً در سازگاری با عقیده شخصی گرفته شود.

کتاب مقدس به روشنی تعلیم می دهد که فرزند خدا باید از دنیا جدا شود. «زير يوغ ناموافق با بي‌ايمانان مرويد، زيرا پارسايي و شرارت را چه پيوندي است؟ و نور و ظلمت را چه رفاقتي؟ و مسيح و بِليعال را چه توافقي است؟ و مؤمن و بي‌ايمان را چه شباهتي؟ و معبد خدا و بتها را چه سازگاري است؟ زيرا ما معبد خداي زنده‌ايم. چنانکه خدا مي‌گويد: بين آنها سکونت خواهم گزيد و در ميانشان راه خواهم رفت و من خداي ايشان خواهم بود و آنان قوم من خواهند بود. پس، خداوند مي‌گويد: از ميان ايشان بيرون آييد و جدا شويد. هيچ‌چيز ناپاک را لمس مکنيد و من شما را خواهم پذيرفت» (دوم قرنتیان 14:6-17؛ همچنین نگاه کنید به اول پطرس 14:1-16).

جدایی کلیسایی شامل تصمیماتی است که یک کلیسا درباره وصله هایش با دیگر سازمانها به خاطر دلایل الهیاتی یا عملی می گیرد. مفهوم جدایی در خود واژه ی «کلیسا» وجود دارد که از واژه یونانی «اِکلیسا» به معنی «جماعتِ فراخوانده شده» می آید. در نامه عیسی به کلیسای پرگاموم او علیه مدارا با کسانیکه تعالیم غلط می دهند هشدار می دهد (مکاشفه 14:2-15). کلیسا باید از بدعت و تعالیم غلط جدا می شد. نمونه ی امروزی جدایی کلیسایی می تواند موضع گیری بر علیه اتحاد جهانی باشد که کلیسا را با بی دینان متحد خواهد سازد.

جدایی کتاب مقدسی به این معنا نیست که مسیحیان هیچ ارتباطی با بی ایمانان نداشته باشند. ما باید همانند عیسی با شخص گناهکار دوستانه رفتار کنیم بدون اینکه در گناه شریک شویم (لوقا 34:7). پولس دیدگاهی متعادل از جدایی را بیان می کند: «در نامه پيشين خود، به شما نوشتم که با بي‌عفتان معاشرت نکنيد. امّا مقصودم به هيچ روي اين نبود که با بي‌عفتان دنيا يا با طمع‌ورزان يا شيادان يا بت‌پرستان معاشرت نکنيد، زيرا در آن صورت مي‌بايست اين جهان را ترک گوييد» (اول قرنتیان 9:5-10). به عبارت دیگر، ما در جهان هستیم اما از آن نیستم.

ما باید نور جهان باشیم بدون اینکه بگذاریم دنیا نورمان را بکاهد. « شما نور جهانيد. شهري را که بر فراز کوهي بنا شده، نتوان پنهان کرد. هيچ‌کس چراغ را نمي‌افروزد تا آن را زير کاسه‌اي بنهد، بلکه آن را بر چراغدان مي‌گذارد تا نورش بر همه آنان که در خانه‌اند، بتابد. پس بگذاريد نور شما بر مردم بتابد تا کارهاي نيکتان را ببينند و پدر شما را که در آسمان است، بستايند» (متی 14:5-16).

منبع : gotquestions.org/Farsi