منظور از طرد، عزل رسمی یک فرد از عضویت کلیسا و جدایی غیر رسمی از آن فرد است. متی 15:18-20 رویه و اقتدار انجام این کار را به کلیسا می دهد. به ما دستورالعمل می دهد که یک فرد (عموماً طرفی که مورد اذیت قرار گرفته) به پیش فرد متخلّف برود. اگر او توبه نکرد، با دو یا سه نفر دوباره پیش او برود تا وضعیت و امتناع از توبه او تایید شود. اگر باز هم توبه ای صورت نگرفت، به محضر کلیسا آورده شود. این رویه هرگز «خوش آیند» نیست همانطوریکه هیچ وقت پدری از تادیب کردن فرزندانش خشنود نیست. اما اغلب اوقات ضروری است. مقصود از این کار این نیست که نشان دهیم که «ما از تو مقدستریم». بلکه هدف این است که فرد دوباره به مشارکت کامل هم با خدا و هم با دیگر ایمانداران برگردد. این رویه باید در محبت نسبت به آن فرد و در اطاعت و حرمت به خدا، و در خداترسی به خاطر دیگر اعضای کلیسا صورت گیرد.

کتاب مقدس نمونه ای از ضرورت طرد در یک کلیسای محلی (کلیسای شهر قرنتس) را نشان می دهد. در این قسمت از کلام، پولس رسول دلایلی چند در پشت استفاده کتاب مقدسی از طرد را ارائه می کند. یکی از دلایل (مستقیماً در متن یافت نمی شود) به خاطر شهادت دادن عیسی مسیح (و کلیسایش) پیش بی ایمانان است. هنگامی که داود با بت شبع گناه کرد، یکی از پیامدهای گناهش این بود که نام یگانه خدای حقیقی توسط دشمنانش مورد بی حرمتی قرار گرفت (دوم سموئیل 14:12). دلیلی دیگر این است که گناه مثل سرطان است: اگر بگذاریم بوجود بیاید، به سمت افراد مجاور پخش می شود؛ همان گونه که «اندکي خميرمايه مي‌تواند تمامي خمير را وَر‌آورد» (اول قرنتیان 6:5-7). به علاوه پولس توضیح می دهد که عیسی ما را نجات داد تا از گناه جدا شویم و «بی خمیرمایه» شویم و از آنچه منجر به فساد روحانی می شود آزاد شویم (اول قرنتیان 7:5-8). خواست مسیح برای عروسش، کلیسا، این است که پاک و بی عیب باشد (افسسیان 25:5-27).

همچنین، طرد، برای سعادت بلند مدت فردی است که از سوی کلیسا تادیب شده است. پولس در اول قرنتیان 5:5 بیان می کند که طرد، طریق سپردن گناهکار توبه ناپذیر «به شیطان است تا با نابودي نفس گناهکارش، روح او در روز خداوندْ عيسي نجات يابد». چنین طردی بدان معنی است که خدا از شیطان (یا ارواح پلیدش) به عنوان ابزاری تنبیهی استفاده می کند تا در زندگی شخص گناهکار کار کند تا او را به توبه حقیقی و قلبی بیاورد.

خوشبختانه اقدام تادیبی کلیسا در رساندن فرد به غم الهی و توبه حقیقی موفقیت آمیز است. وقتی این رخ دهد، فرد می تواند به مشارکت بازگردد. مردی که در اول قرنتیان 5 طرد شده بود، توبه کرد و پولس کلیسا را تشویق کرد تا او را به مشارکت با کلیسا برگرداند (دوم قرنتیان 5:2-8). شوربختانه، اقدام تادیبی، حتی زمانی که در محبت و به شکل صحیح انجام می شود، همیشه در احیا و برگرداندن شخص مثمر ثمر نیست. اما حتی زمانی که تادیب کلیسایی در رسیدن به این هدف که فرد به توبه کشیده شود، به شکست بخورد، با این وجود باید به خاطر دیگر مقاصد خوبی که در بالا ذکر شده انجام شود.

ما همگی شاهد رفتار پسربچه ای بوده ایم که مجاز بوده هرطور که دوست داشته عمل کند و هیچ تنبیهی نشود. جلوه ی خوبی ندارد. این نگرشی صحیح و محبت آمیز از سوی والدین نیست، چرا که آینده ای ملالت انگیز را برای فرزند مقدر می کند. چنین رفتاری مانع از این می شود که فرزند، روابط معناداری را شکل دهد و در هر نوع محیطی درست عمل کند. به طور مشابه، تادیب و تنبیه در کلیسا، با وجود اینکه هرگز لذت بخش یا آسان نیست اما ضروری است، و نه فقط ضروری، بلکه محبت آمیز نیز هست. علاوه بر آن، دستوری از طرف خداست.

منبع : gotquestions.org/Farsi