فصل   36

1  [برای سالار مغنیان. مزمور داود بندهٔٔ خداوند] معصیت شریر در اندرون دل منمی‌گوید که ترس خدا در مد نظر او نیست.

2  زیرا خویشتن را در نظر خود تملق می‌گوید تا گناهش ظاهر نشود و مکروه نگردد.

3  سخنان زبانش شرارت و حیله است. از دانشمندی و نیکوکاری دست برداشته است.

4  شرارت را بر بستر خود تفکر می‌کند. خود را به راه ناپسند قائم کرده، از بدی نفرت ندارد.

5  ای خداوند رحمت تو در آسمانها است وامانت تو تا افلاک.

6  عدالت تو مثل کوه‌های خداست و احکام تو لجهٔ عظیم. ای خداوند انسان و بهایم را نجات می‌دهی.

7  ای خدا رحمت تو چه ارجمند است. بنی‌آدم زیر سایهٔ بالهای تو پناه می‌برند.

8  از چربی خانهٔ تو شاداب می‌شوند. از نهر خوشیهای خود ایشان را می‌نوشانی.

9  زیرا که نزد تو چشمهٔ حیات است و در نور تو نور را خواهیم دید.

10  رحمت خود را برای عارفان خود مستدام فرما و عدالت خود را برای راست دلان.

11  پای تکبر بر من نیاید و دست شریران مرا گریزان نسازد.

12  در آنجا بدکرداران افتاده‌اند. ایشان انداخته شده‌اند و نمی‌توانند برخاست.