یکی از نتایج صحبت عیسای مسیح با زن سامری در انجیل یوحنا فصل ۴ این بود که عیسای مسیح درباره پرستش به ما تعلیم دهد. میخواهیم در این مقاله، این قسمت کوتاه را از انجیل یوحنا ۴:۲۰-۲۵ مورد بررسی قرار دهیم و پنج اصل در رابطه با پرستش در این قسمت کوتاه پیدا کنیم.
۱-مکان پرستش
۲-هدف پرستش
۳-ماهیت پرستش
۴-زمان و وقت پرستش
۵-اهمیت پرستش
۱-مکان پرستش (آیات ۲۰ الی ۲۱)
«... زمانی فرا خواهد رسید که پدر را نه در این کوه پرستش خواهید کرد و نه در اورشلیم». خدا را شکر که برای پرستش، دیگر به مکانی مشخص نیاز نیست. البته در آن زمان، مکان معینی وجود داشت و حرف این زن درست بود، چون سامریها بر روی کوه جرزیم و یهودیان در اورشلیم در معبد عبادت میکردند. همچنین در عهدعتیق میخوانیم که خدا ابتدا در یک خیمه ساکن میشد. چرا؟ چون نقشه خدا فقط این نبود که قوم خود را از بندگی مصر نجات دهد بلکه میخواست شخصاً در میان قوم خود ساکن شود. پس دستور داد که یک عبادتگاه بسازند: «آنها باید مکانی مقدس برایم بسازند تا در میان ایشان ساکن شوم» (خروج ۲۵:۸). مکان پرستش در آن زمان محلی موقت و قابل حمل بود که بعداً در زمان سلیمان به یک جای ثابت یعنی معبد تبدیل شد. ولی چرا احتیاج به یک مکان بود؟ ما میدانیم که خدا در همه جا حضور دارد و ما نمیتوانیم حضور خدا را به یک مکان مشخص محدود کنیم. حتی استیفان گفت: «خدای متعال در خانههای ساخته شده بهدست ساکن نمیشود» و از کتاب اشعیا نقل قول میکند وقتی «خداوند میفرماید آسمان تخت پادشاهی من است و زمین کرسی زیر پایم! چه خانهای برای من بنا میکنید، و مکان آرمیدنم کجاست؟ مگر دست من این همه را نساخته است؟» (اعمال ۷:۴۸-۵۰ و اشعیا ۶۶:۱-۲). حتی سلیمان وقتی داشت معبد را به خداوند تقدیم میکرد در دعا میفرماید: «اما آیا به راستی خدا با انسان در روی زمین خواهد زیست؟ آسمان و حتی بالاترین آسمانها گنجایش تو را ندارد تا چه رسد به خانهای که من برایت ساختهام» (دوم تواریخ ۶:۱۸). پس چرا لازم بود که این مکان را بسازند؟ خداوند به این سؤال جواب داده میفرماید: «این مکان را برای خود برگزیدم تا خانه قربانیها شود» (دوم تواریخ ۷:۱۲).
در آن زمان برای تقرب به حضور خدا و پرستش حقیقی، قربانی لازم بود. اما چرا؟ نتیجه گناه، مرگ و جدایی از خداست. هر ایمانداری در آن زمان با ایمان به وعدههای خدا قربانی میگذرانید و به این وسیله گوسفند به عوض گناهان او فدا میشد. وقتی شخصی قربانی میکرد دست راست خود را بر سر گوسفند میگذاشت و گناهان خود را در حضور خدا اقرار میکرد. آنگاه گوسفند ذبح میشد و این امر نشانهای بود از اینکه نتیجه گناه مرگ است. گوسفندی که گناه نداشت به جای شخص گناهکار کشته میشد و خونی که از آن حیوان میریخت علامت این بود که حیات گوسفند به جای شخص گناهکار فدا شده، گناه او پاک گشته و رابطهاش با خدا تجدید شده است. به همین دلیل کلام خدا میفرماید: «بدون ریختن خون آمرزش گناهان وجود ندارد» (عبرانیان ۹:۲۲). با این حال، چون انجام این قربانیها برای مدت چندین قرن لازم بود، معلوم میشود که علاج کاملی فراهم نمیساخت. این قربانیها تنها نشانهای بودند از قربانی کاملی که در آینده میبایست گناه را برای همیشه نابود سازد. حال مسیح با آمدن به این جهان همین مراسم را تمام و تکمیل کرد. مسیح در جلوی معبد گفت: «این معبد را ویران کنید و من سه روزه آن را باز بر پا خواهم داشت». در جواب، یهودیان گفتند: «بنای این معبد ۴۶ سال به طول انجامیده است و حال تو میخواهی سه روزه آن را برپا کنی؟ ولی معبدی که او از آن سخن میگفت پیکر خودش بود» (یوحنا ۲:۱۹-۲۱). به قول مسیح «بدانید که شخص بزرگتر از معبد در اینجاست» (متی ۱۲:۶). حالا این عبادتگاه شامل دو قسمت بود و فقط کاهن اعظم اجازه داشت وارد آن قسمت داخلی یعنی قدسالاقداس بشود و آن هم فقط سالی یکبار و همیشه نیز خون به همراه داشت (عبرانیان ۹:۱-۷). بین این دو قسمت پردهای زخیم وجود داشت. باز هم خدا را شکر که وقتی مسیح بر روی صلیب آن قربانی کامل شد «در آن لحظه پرده اندرون مقدس معبد از بالا تا به پایین دو پاره شد» (متی ۲۷:۲۱). اما این به چه معنی است؟ جواب این سؤال واضح است: پرستش دیگر به یک مکان مشخص محدود نیست. بهواسطۀ راهی که مسیح برای ما گشود ما میتوانیم هر جا که هستیم خدا را بپرستیم (عبرانیان ۹:۱۱-۱۲، ۲۴-۲۶ و ۱۰:۱۹-۲۰). خدا الان بهوسیله روحش در قلبهای ما ساکن میشود. «آیا نمیدانید که بدن شما معبد روحالقدس است که در شماست و آن را از خدا یافتهاید و دیگر از آن خود نیستید؟» (اول قرنتیان ۶:۱۹) ما ایمانداران همگی خانه خدا را تشکیل میدهیم و ما «معبد خدای زندهایم» (دوم قرنتیان ۶:۱۶). «آیا تشخیص نمیدهید که معبد خدائید و روح خدا در شما ساکن است؟» (اول قرنتیان ۳:۱۶). به همین دلیل پولس میفرماید: «در مسیح تمامی این بنا به هم میپیوندد و بهصورت معبدی مقدس در خداوند بر پا میشود و در او شما نیز با هم بنا میشوید تا بهصورت مسکنی در آئید که خدا بهواسطه روحش در او ساکن است» (افسسیان ۲:۲۱-۲۲).
منبع : www.kalameh.com